Γράφει η Κατερίνα Ιατρίδου,
Πόσο καλύτερα θα νιώθαμε, αν ξέραμε ότι δεν είμαστε μόνο εμείς δυσκολεμένοι, αλλά σχεδόν όλ@ μας;
Στην καθημερινότητα, όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις ίδιες πάνω-κάτω ανησυχίες και προβλήματα.
Όλοι καλούμαστε να τα βγάλουμε πέρα με δυσκολίες, άλλοτε της καθημερινότητας, όπως πώς θα τα προλάβω όλα, πώς θα τα χωρέσω στο πρόγραμμά μου, κλπ. Άλλοτε προκύπτουν πιο σοβαρές δυσκολίες, όπως ζητήματα υγείας και άλλοτε ανησυχίες για το μέλλον και τι μπορώ να κάνω, ώστε να είναι καλύτερο από το παρόν. Αυτό που αγνοούμε όμως, είναι ότι και ο διπλαν@ μας μπορεί να περνάει τα ίδια με εμάς.
Και καθώς παλεύουμε ο καθένας μόνος του να τα βγάλουμε πέρα με τις δυσκολίες της καθημερινότητας και της ζωής γενικότερα, έχουμε την τάση να σκεφτόμαστε ότι είμαστε μόνοι μας και ότι μόνο σε εμάς συμβαίνουν ατυχίες ή δυσκολίες. Ίσως, γιατί εκείνη την στιγμή το βιώνουμε τόσο έντονα που μας κάνει να πιστεύουμε ότι είναι αποκλειστικό μας «προνόμιο» το “βάσανο” (struggling).
Στην πραγματικότητα, όταν τελικά μοιραζόμαστε με τους γύρω μας τις ανησυχίες, τα προβλήματα ή τα άγχη μας, με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι τελικά δεν είμαστε οι μόνοι που το περνάμε όλο αυτό. Τότε συνειδητοποιούμε, ότι όλα όσα μας ανησυχούν ή μας δυσκολεύουν, είναι τα ίδια που ανησυχούν ή δυσκολεύουν και τους άλλους, σε διαφορετικό ίσως βαθμό.
Ωστόσο, παρασυρόμενοι από τον ξέφρενο χορό της καθημερινότητας, δεν κάνουμε το περίφημο βήμα πίσω (step back), ώστε να καταφέρουμε να το αντιληφθούμε όλο αυτό. Δεν κάνουμε μία παύση για λίγο (stop), να πάρουμε μια ανάσα (take a breath) και απλά να παρατηρήσουμε (observe) το τι συμβαίνει.
Παρατηρώντας από απόσταση όλα αυτά που μας προβληματίζουν – «πονοκεφαλιάζουν», έχουμε την δυνατότητα να δούμε με πιο καθαρή ματιά, να δούμε την «μεγάλη εικόνα». Το ίδιο συμβαίνει και όταν κάποιος μας δώσει την δική του οπτική για ό,τι μας απασχολεί.
Και έτσι ξαφνικά, ανοίγονται μπροστά μας και νέα μονοπάτια, που μέχρι πριν δεν είχαμε καν σκεφτεί ότι μπορεί να υπάρχουν, αφού επιμέναμε να μένουμε «κολλημένοι» στο ένα και μοναδικό, που μας φαινόταν αδιέξοδο. Η διαδρομή όμως, για να φτάσουμε από το σημείο Α στο σημείο Β δεν είναι πάντα μόνο μία και μοναδική. Μπορούμε να φτάσουμε επιλέγοντας ανάμεσα από διαφορετικά μονοπάτια, από διαφορετικές επιλογές.
Πόσο πιο ανάλαφροι θα νιώθαμε, αν ξέραμε ότι δεν είμαστε μόνο εμείς δυσκολεμένοι, αλλά σχεδόν όλ@ μας, άλλος λίγο, άλλος πολύ;
Πόση δύναμη, ώθηση και σθένος θα μας χάριζε μια τέτοια σκέψη, ώστε να καταφέρουμε τελικά να προχωρήσουμε μπροστά (proceed) και να συνεχίσουμε, αντί να παραμένουμε στο ίδιο σημείο (freeze), αναμασώντας ξανά και ξανά τις ίδιες σκέψεις;
Μήπως απλά και μόνο το μοίρασμα και η διαφορετική οπτική και αντιμετώπιση που προσφέρονται μέσα από το Coaching θα μας κινητοποιούσαν πολύ περισσότερο;
Θα μας έβγαζε από το δυσάρεστο συναίσθημα ότι μόνο εμείς έχουμε προβλήματα, ενώ όλοι οι άλλοι όχι;
Θα σκεφτόμασταν τρόπους και δρόμους, που δεν μπορούσαμε να δούμε;