Γράφει η Λία Μπισμπίκη,
Personal & Executive Coach
Παρότι 15 χρόνια τώρα δραστηριοποιούμαι στη συμβουλευτική ως σύμβουλος επιχειρήσεων και στελεχών, μετά την εκπαίδευσή μου στο coaching, είχα πλέον την επιλογή να λειτουργώ με τους πελάτες μου με δύο διαφορετικά… «καπέλα».
Το καπέλο του συμβούλου και το καπέλο του coach
Στο coaching, σύμφωνα με τις θεμελιώδεις δεξιότητες του ΙCF (International Coaching Federation), οι ίδιες οι ερωτήσεις του coach πρέπει να προκαλούν την επίγνωση του πελάτη και να τον οδηγούν στα λεγόμενα “breakthrough”.
Ο coach δεν πρέπει να συμβουλεύει, ούτε να καθοδηγεί τον πελάτη. Αντίθετα, ο πελάτης οφείλει από μόνος του να βρει τις απαντήσεις και τις εναλλακτικές, προκειμένου να φτάσει πιο κοντά στο ζητούμενό του.
Η αλήθεια είναι πως, και πριν γνωρίσω τον επίσημο ορισμό του coaching και μπω σε αυτό τον μαγικό κόσμο, έβλεπα ότι οι πελάτες δε ζητούσαν έτοιμες οδηγίες και συμβουλές. Tότε είχα αναρωτηθεί «και σε ποιον αρέσει να του λένε τι να κάνει;»
Πόσες φορές έχουμε τρέξει να σώσουμε τους άλλους;
Πόσες φορές έχουμε πει μέσα μας, την ώρα που μας λέει ένας φίλος το πρόβλημά του, ότι εμείς θα κάναμε αυτό ή το άλλο και με το ζόρι συγκρατούμε τον εαυτό μας να μην του προτείνουμε;
Πόσο μα πόσο βιαζόμαστε κάποιες φορές να λύνουμε τα προβλήματα (των άλλων) και να συστηνόμαστε ως ειδικοί, επειδή μπορεί να έχουμε βρεθεί κι εμείς κάποτε στη θέση του;
Εάν πας μια μέρα στο νοσοκομείο με κάταγμα, υπάρχουν κάποιοι που σε παίρνουν τηλέφωνο, όχι για να δουν πως είσαι, αλλά για να σου διηγηθούν μια παρόμοια ιστορία γνωστού τους που…το ξεπέρασε, το έλυσε, κοκ. Καταλαβαίνεις που το πάω…
Όταν γνώρισα το coaching
Όταν γνώρισα το coaching, συνειδητοποίησα πόσο λάθος είναι οι ερωτήσεις που κάνουμε και πόσο δεν έχουμε εκπαιδευτεί ποτέ σε θέματα όπως η ενεργητική ακρόαση, η επίλυση συγκρούσεων, οι επικοινωνιακές δεξιότητες, οι σχέσεις, η λειτουργία του εγκεφάλου.
Όλα αυτά είναι βασικές δεξιότητες, που όμως δεν τις διδάσκουν στα σχολεία μας. Η σημασία των ανοιχτών ερωτήσεων και της ενσυναίσθησης είναι τεράστια στην αποτελεσματική επικοινωνία αναγκών.
Από την άλλη, είμαστε «εξπέρ» στο να λύνουμε τα προβλήματα, και μάλιστα γρήγορα, βιαζόμαστε και «ξεπετάμε» τα θέματα στις συζητήσεις μας.
Δεν έχω κάποια πρόταση σε αυτό το φαινόμενο, ούτε συμβουλή (!)
Μπορούμε όμως να κάνουμε ένα πείραμα και την επόμενη φορά που κάποιος θα θέλει να τον ακούσουμε, να παρατηρήσουμε και να σημειώσουμε προσεχτικά τι μας λέει προσπαθώντας μόνο να καταλάβουμε. Ας το δοκιμάσουμε και ας μείνουμε μόνο στο να ρωτάμε, χωρίς να δώσουμε καμία συμβουλή.
Άραγε… μπορούμε;