Το coaching αρχίζει από μας, μα δεν τελειώνει σε εμάς!
Της Ηλέκτρας Χαλκιαδάκη.
Ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας λέει ο ποιητής. Αυτός που βρήκαμε, αυτός που φτιάχνουμε. Κυοφορεί το θαύμα, αλλά δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Θα λέγαμε πως παράγει περισσότερη αδικία, φόβο και ανασφάλεια από όση μπορούμε οι άνθρωποι να μεταβολίσουμε. Στον δυτικό κόσμο, αυτό μεταφράζεται σε αποδυνάμωση των κινήτρων, απομάκρυνση από το στόχο, απομόνωση, παραίτηση, ψυχοσωματικές ασθένειες και διαταραχές. Στις εμπόλεμες ζώνες ή στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπου δεν έχει αξία η ανθρώπινη ζωή και η ελευθερία, όλα τα παραπάνω μοιάζουν πολυτέλεια.
Όμως αυτόν τον κόσμο έχουμε για να χτίσουμε τις μικρές και μεγάλες ευτυχίες μας, ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί. Καθόλου εύκολη υπόθεση, μιας που η ευτυχία μας δεν μπορεί να είναι αποκομμένη από όσα συμβαίνουν ή επηρεάζουν τη ζωή μας. Υπό συνθήκες λοιπόν ιδανικές ώστε να μην τα καταφέρουμε, η ευτυχία και ό,τι αυτή σημαίνει για τ@ καθέν@ μας, μοιάζει με ψάρι που προσπαθούμε να ψαρέψουμε με τα χέρια. Ξεγλιστράει η άτιμη.
Αυτό βέβαια δεν είναι καινούριο.
Στις μέρες μας όμως, όσο βαθαίνει το ρήγμα ανάμεσα στην εκπλήρωση των επιθυμιών μας και στην πραγματικότητα, τόσο εντατικοποιείται η «διαφήμιση της ευτυχισμένης ζωής». Η ευτυχία, ή μάλλον η επίφασή της τείνει να γίνει εμπορεύσιμο προϊόν. Τα social media κατακλύζονται από τσιτάτα θετικότητας πασπαλισμένα με χρυσόσκονη, τα αρνητικά συναισθήματα «ποινικοποιούνται», ενώ μία βιομηχανία συμβουλών ονειρεμένης ζωής, με το μανδύα του coaching αλλά πολύ μακρυά από αυτό, επιβάλλει πρότυπα συμπεριφοράς που αγνοούν την ανθρώπινη υπόσταση. Έτσι φτάνουμε να νιώθουμε ενοχικά αν υποπέσουμε στο αδίκημα της θλίψης, της απαισιοδοξίας ή του θυμού. Η ευτυχία από δικαίωμα γίνεται υποχρέωση και το πραγματικό coaching δεν έχει θέση σε αυτό το παιχνίδι.
Στον αντίποδα της λεγόμενης τοξικής θετικότητας, κάποιες φωνές ισχυρίζονται ότι όσο οι συνθήκες δεν επιτρέπουν τη συλλογική ευτυχία, η προσπάθεια αυτοβελτίωσης και εκπλήρωσης των επιθυμιών μας, όχι μόνο είναι καταδικασμένη να αποτύχει, αλλά έχει και αντι-κοινωνικό αντίκτυπο. Σύμφωνα με την οπτική αυτή, η αναζήτηση της προσωπικής μας ισορροπίας μέσω του coaching είναι τόσο αυτοαναφορική που προάγει την εμμονική προσκόλληση στον εαυτό μας, αποδυναμώνει τις συλλογικές διεκδικήσεις και διαμορφώνει εργαζόμενους – θύματα των επιχειρηματικών επιδιώξεων.
Τι σχέση έχει το coaching με όλα αυτά; Απολύτως καμία!
Το coaching είναι μία διαρκής εμπειρία επίγνωσης και εξέλιξης. Μέσα από αυτήν την εμπειρία μαθαίνουμε να ακούμε τον εαυτό μας και τις ανάγκες του, να αποδεχόμαστε τα συναισθήματά μας και να ανακαλύπτουμε δυνατότητες που δεν πιστεύαμε ότι είχαμε. Μαθαίνουμε να κοιτάζουμε τη ζωή από νέα πρίσματα και να είμαστε παρόντ@ τόσο στην απλή καθημερινότητά μας όσο και στα μεγάλα μας όνειρα.
Αυτό είναι πολύ μοναδικό για τ@ καθέν@ μας. Δεν υπάρχει συνταγή ευτυχίας, δεν πιάνουν οι συμβουλές και το copy paste.
Περπατώντας αυτόν το δρόμο, ρίχνουμε όλο και περισσότερο φως μέσα μας. Το φως της ενσυναίσθησης, της συμπερίληψης, του μοιράσματος. Κι αυτό έχει κοινωνικό αποτύπωμα και μάλιστα σημαντικό. Το coaching λοιπόν αρχίζει από μας, αλλά δεν τελειώνει σε εμάς. Το φως του διαχέεται.
Και ναι, υπάρχει σκοτάδι στον κόσμο.
Μα, αν όλοι είχαμε από λίγο φως να του χαρίσουμε;