Σε βλέπω
Του Γιάννη Β.Χατζίδη
Σε βλέπω να σε κυνηγάει η μέρα σου.
Και να μην την κυνηγάς εσύ.
Σε βλέπω να προσπαθείς να τα χωρέσεις όλα στο Σαββατοκύριακο σου.
Παρόλο που ξέρεις ότι δε χωράνε, αλλά ακόμα και αν τα καταφέρεις, την Κυριακή το βράδυ αισθάνεσαι ότι κάποιος ρούφηξε την ενέργειά σου.
Σε βλέπω νευριασμένο και μποτιλιαρισμένο στην κίνηση γυρνώντας από τη δουλειά. Και μόλις μπαίνεις στο σπίτι αράζεις στον καναπέ με το μπουφάν – ίσως και με τα παπούτσια – και χωρίς δεύτερη σκέψη ανοίγεις τα social media. Μόλις μία φωνή σε ρωτήσει τι κάνεις εκεί, έχεις μία μασημένη έτοιμη απάντηση: “Αράζω λίγο και σερφάρω για να χαλαρώσω.”, κοιτώντας την οθόνη και χωρίς καν να κοιτάξεις από που έρχεται αυτή η φωνή.
Μόλις αυτή η πολύτιμη στιγμή αράγματος, σερφαρίσματος και σανίδας σωτηρίας τελειώσει, έχεις ένα κεφάλι έτοιμο να εκραγεί, βυθισμένο σε τόνους πληροφοριών, όπου τα συναισθήματά σου χόρευαν και άλλαζαν φιγούρες πιο γρήγορα και από τη Σακίρα. Σε βλέπω να λες…
“Ααα τι γλυκό γατάκι, κοίτα τι κάνει…”
“Χμμμ μωρέ, παιδάκια πέθαναν στον πόλεμο…”
“Χαχαχαχα, άκουσες τι είπε;;; Πόσο αλήθεια;;;”
“Τι κρίμα! Έσφαξαν γυναίκες στην Παλαιστίνη…”
“Κοίτα κάρφωμα ο Αντετοκούμπο, τι κάνει ο άνθρωπος;;;”
Αν τα social media ήταν άνθρωποι, τα περισσότερα θα είχαν διαγνωστεί με κατάθλιψη. Χιλιάδες γεγονότα και ειδήσεις που κραυγάζουν για την προσοχή σου. Και εσύ τους την προσφέρεις απλόχερα. Σε βλέπω να προσπαθείς να γεμίσεις το δικό σου κενό παρατηρώντας τσαλακωμένα χαμόγελα, χαρούμενες ζωές, με την ελπίδα ότι θα ξεχάσεις τη δική σου στεναχώρια, λύπη, μιζέρια, θυμό, αδυναμία. Όταν κάποιος είναι αδύναμος σημαίνει ότι πρέπει να βρει δύναμη από κάπου αλλού για να συνεχίσει. Αν δεν μπορεί να την παράξει μόνος του, τότε θα την αναζητήσει από κάποιους εξωτερικούς πόρους. Εκεί που δεν τον βλέπουν, εκεί που δεν είναι άμεσα ορατός, εκεί που νιώθει ασφαλής και άνετα.
Ζούμε σε κοινωνίες που μας μαθαίνουν ότι δε μας αξίζει κάτι καλύτερο και έτσι εμείς ονειρευόμαστε και την ανάλογη ζωή (μη χείρον βέλτιστον). Αν μεγαλώνουμε και μας λένε: “έτσι είναι ο κόσμος”, “αυτό δεν μπορείς να το αλλάξεις”, μας δημιουργούν σκέψεις όπως: “πάλι καλά που δεν έπαθα εγώ κάτι” ή “καλά είμαι εδώ στην ασφάλεια μου”. Μουδιάζουμε και μαθαίνουμε να συνηθίζουμε στο λίγο, γιατί νιώθουμε πως αν διεκδικήσουμε το πολύ, θα πάθουμε κάτι. Και ξαφνικά, παρατηρούμε μία στασιμότητα, μία ρουτίνα, μία αλλεργία στην αλλαγή, μία δυσκολία να φτάσουμε σε συνειδητοποιήσεις.
Έρχονται ημέρες χαράς, χαμόγελων, ευτυχίας, απλόχερου μοιράσματος. Έτσι είναι τα Χριστούγεννα. Είναι περίοδος ευχών, περίοδος που εσύ βλέπεις τους άλλους, περίοδος που ξεχνάς τα προβλήματά σου και εύχεσαι.
Εγώ λοιπόν θα σου ευχηθώ να σε βλέπω λιγότερο. Και να μπορείς εσύ να σε βλέπεις περισσότερο. Ακόμη περισσότερο, θα σου ευχηθώ να βιώσεις σε βάθος μια συνειδητοποίηση για σένα, μία αίσθηση ολοκλήρωσης. Και κυρίως να καλλιεργήσεις όσα πραγματικά έχουν σημασία για σένα.
Μπορείς να σε δεις να ζεις πραγματικά χαρούμενα;