Γράφει ο Γιάννης Βούτας,

Φέτος το καλοκαίρι ξύπνησε ξανά το παιδί μέσα μου.  

Βρισκόταν σε εμβρυική στάση και έκλαιγε. Είχε ξεχαστεί και παγιδευτεί στο μπαούλο μαζί με τις αναμνήσεις των παιδικών μου καλοκαιριών. Μαζί με τα ανέμελα παιχνίδια, τις ατελείωτες μέρες ξεγνοιασιάς που μόνο όταν δε βλέπαμε από το βαθύ σκοτάδι σταματούσαμε το παιχνίδι. Και αυτό όχι επειδή δεν ήταν εφικτό πλέον, αλλά γιατί ακουγόταν η φωνή της γιαγιάς από το βάθος: “Γιάννηηηη, Γιαννάκηηηη, έλα να φας, έλα να κάνεις μπάνιο, φτάνει τόσο!” 

Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η φωνή της. Δεν άλλαζε, ήταν η ίδια κάθε μέρα. Κάθε λέξη ήταν η ίδια, σαν να έβαζε ένα κασετόφωνο να παίζει την ηχογραφημένη φωνή της. Αλλά ήμουν κι εγώ ο ίδιος. Το ίδιο ανέμελο, αυθόρμητο και αθώο παιδί, που δε χρειαζόταν πολλά. Ένα ποδήλατο, τα ίδια λερωμένα παπούτσια από την προηγούμενη μέρα και τα ίδια καθαρά αλλά παλιά ρούχα, που ήταν μόνο για παιχνίδι. 

Φέτος το καλοκαίρι ήρθε ξανά. Αλλά χρειαζόταν λίγη παραπάνω βοήθεια για να βγει στην επιφάνεια. Έπρεπε να το σηκώσω από την εμβρυική του στάση και να του δώσω το θάρρος ότι ακόμα υπάρχει χώρος για να παίξει, να ονειρευτεί, να ζήσει. Όταν σηκώθηκε και μου χαμογέλασε ξανά, μας έπιασα να περπατάμε μαζί χεράκι-χεράκι στην παραλία, να κολυμπάμε δίπλα-δίπλα, να εξερευνούμε όλα τα βράχια της αχανής θάλασσας, να παίζουμε με την άμμο, να κάνουμε πύργους με τα βότσαλα της παραλίας. 

Δε θέλει πολλά. Σεβασμό, αγάπη, στοργή, φροντίδα και χωροχρόνο για να παίξει. Να ανακαλύψει τον κόσμο ξανά από την αρχή. Αλλά αυτή τη φορά μέσα από τα δικά μου μάτια, τα μάτια ενός ενήλικα. Να λερωθεί με τα χώματα, τις λάσπες και τα συναισθήματα. Αυτή τη φορά μπορεί να αγνοήσει τη φωνή της γιαγιάς, καθώς εκεί που είναι, είναι χαρούμενη που το βλέπει πάλι αθώο και αυθόρμητο. 

Το παιδί χαμογελάει, και είναι χαμόγελο ευτυχίας. Είναι αληθινό. Είναι αθώο. Καθώς προχωράμε μαζί στην παραλία, απλά παρατηρεί, δε μιλάει. Δεν το νοιάζει να μου τραβήξει την προσοχή, ούτε τη δική μου, ούτε των άλλων. Το νοιάζει να ζήσει τη στιγμή. Να παίξει με οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο του, να εξερευνήσει. Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, μόνο το ταξίδι. 

Εγώ το παρατηρώ και χαμογελάω και κλαίω ταυτόχρονα. Από χαρά που είναι ζωντανό και μπορεί να παίξει και πάλι. Το σέβομαι, το καμαρώνω, το αγαπάω, το προστατεύω. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου που αναζητά λίγη από την προσοχή μου. Δεν έχει σημασία αν θα μου μιλήσει, και μόνο η ύπαρξή του με βοηθάει, με ανακουφίζει, μου θυμίζει ποιος είμαι. Ένας αθώος εξερευνητής του παρόντος.  

Το παιδί σημαίνει συναισθήματα, έκφραση, αυθορμητισμός, αθωότητα, περιέργεια.

Πώς θα μπορούσες να αφυπνίσεις το δικό σου παιδί από το χρονοντούλαπο των αναμνήσεων; 

“Η περιέργεια στα παιδιά αποτελεί μια απλή επιθυμία για γνώση. Ο μεγαλύτερος λόγος για τον οποίο τα παιδιά αφιερώνονται εξ ολοκλήρου σε ανούσιες ασχολίες και περνούν άνευ ενδιαφέροντος τον χρόνο τους, είναι επειδή διαπιστώνουν ότι η περιέργειά τους αποτρέπεται και οι αναζητήσεις τους αγνοούνται.” 

John Locke